Ο πολυθεϊσμός, αντίθετα με τον μονοθεϊσμό, βασίζεται στον πλουραλισμό, σύμφωνα με τις ανάγκες ή τις προσδοκίες της κοινωνίας, και όχι στην αποκλειστική λατρεία. Ο δυναμικός χαρακτήρας της θρησκείας (μύθου και λατρείας) αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της ταυτότητας της κοινότητας. Στην αρχαία ανατολική Μεσόγειο οι λατρείες κινούνται μαζί με τους ανθρώπους από τη μία ακτή στην άλλη, από τα αστικά κέντρα στην περιφέρεια και αντίθετα, από τα μέσα της 2ης χιλιετίας ως την ανατολή του Χριστιανισμού. Έτσι, οι λατρείες εμφυτεύονται σε διάφορους τόπους και χάρη σε αυτήν την «εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση» αλλάζουν πρόσωπο, υιοθετούν άλλη γλώσσα και κειμενικό ή εικονογραφικό προσωπείο, αφού η γενέθλια μορφή τους άλλοτε υιοθετείται από τους καινούριους λάτρεις ή εξαφανίζεται. Το φαινόμενο της διασποράς της λατρείας σφραγίζει την κοινωνική, πολιτική, οικονομική και θρησκευτική ζωή των λαών της αρχαίας ανατολικής Μεσογείου: των Φοινίκων, Εβραίων, Αιγυπτίων, Ελλήνων και Ρωμαίων. Τα υπολείμματα των θρησκειών, οι πιστοί, οι ίδιοι οι θεοί μετακινούνται συνεχώς και αυτό συνιστά τη δυναμική πλευρά των αρχαίων θρησκειών της Μεσογείου. Στον κύκλο διαλέξεων με τον τίτλο «Αρχαία Ανατολική Μεσόγειος: Σταυροδρόμι Μύθου και Λατρείας» μερικοί από τους πλέον ειδικούς επιστήμονες στο πεδίο της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας και της Ιστορίας των Θρησκειών, και μάλιστα στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, θα ασχοληθούν στις ομιλίες τους με απόψεις του φαινομένου του «συγκρητισμού» ή «υβριδισμού», όπως για: α) την αρχαία Νεκρομαντεία στην Ελλάδα και τη Ρώμη και τα δάνειά της από τους Χετταίους και τους Πέρσες ως τους Αιγυπτίους στην Ύστερη Αρχαιότητα, β) τον έρωτα και τον πόλεμο στην ανατολική Μεσόγειο μέσα από τη θρησκεία, γ) το αρχέγονο κακό και τις οφιοειδείς δαιμονικές οντότητες στη ΝΑ Μεσόγειο (Αίγυπτο, Εγγύς Ανατολή και Αιγαιακό χώρο) και δ) τη σχέση του Παρθενώνα με την Ανατολή και το Κορανικό τοπίο.