Ήταν τέτοιες μέρες πριν 97 χρόνια. Ο ξεριζωμός ήταν γεγονός, οι πατρογονικές εστίες εγκαταλείπονταν και ο ελληνισμός βίωνε μια ακόμα εθνική καταστροφή. Μέσα σε πέντε μέρες 13-18/9/1922, ο τουρκικός στρατός έκαψε, σκότωσε ατίμωσε κάθε τι ελληνικό στη Σμύρνη. Το πώς και γιατί οδηγηθήκαμε σε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα είναι ερωτήματα που απασχολούν την ιστορική έρευνα. Είναι πλέον διαπιστωμένο ότι ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, ο οποίος ζούσε στο οθωμανικό κράτος μέχρι το 1922-1923, έπαιξε κεντρικό ρόλο στην ιστορία του ελληνικού λαού. Η Μικρασιατική καταστροφή, ο διωγμός από την ανατολική Θράκη και η έλευση των προσφύγων στην Ελλάδα, αποτελεί μία μεγάλη τομή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τόσο, για το μεγάλο τραύμα που επέφερε με τη βίαιη αποκοπή των προσφύγων από τις εστίες τους, όσο και για την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα που μπόλιασε με νέο δυναμικό τη χώρα. Όμως, για πολλές δεκαετίες, αυτό που κυριάρχησε ήταν η λήθη, η οποία εμφανίστηκε με πολλές εκφάνσεις, από την πολιτική μέχρι την εκπαίδευση και τη συλλογική μνήμη. Mε άλλα λόγια είναι αυτό που διαπιστώνει ο προσκαλεσμένος μας, Σωτήρης Ριζάς στο βιβλίου του με τίτλο “Το τέλος της μεγάλης ιδέας. Ο Βενιζέλος, ο αντιβενιζελισμός και η Μικρά Ασία” στη σελίδα 349: “ ..δεν υπήρξε μια βαθύτερη διάγνωση των αιτίων της ελληνικής ήττας στην Μικρά Ασία..."