Κατά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, έχει αναπτυχθεί η συζήτηση για την κρίση στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Η κρίση οφείλεται εν μέρει στη συνεχή μείωση της χρηματοδότησης των επιστημών αυτών ως μη παραγωγικών και αποδοτικών, άρα και στη συνεχή υποβάθμισή τους, τόσο στα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων όσο και στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα αφενός πολλά από αυτά να καταρρέουν και αφετέρου οι νέοι επιστήμονες να αντιμετωπίζουν εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα μετά από την ολοκλήρωση των σπουδών τους. Έτσι, πολλοί κάνουν λόγο για επερχόμενο «θάνατο» των ανθρωπιστικών επιστημών στις σύγχρονες κοινωνίες. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: οι ανθρωπιστικές επιστήμες, που καλλιεργούν το πνεύμα και την κριτική σκέψη, ενισχύουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα και ανανοηματοδοτούν καθιερωμένες αντιλήψεις, είναι πράγματι υπό εξαφάνιση; Αρκεί η ελλιπής χρηματοδότηση για να ερμηνεύσει την κρίση που διανύουν; Μήπως στην αρχή του 21ου αιώνα βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή, επειδή ευρύτεροι κοινωνικοί και οικονομικοί μετασχηματισμοί έχουν αλλάξει την κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική λειτουργία τους; Αν ναι, ποιοί είναι οι νέοι όροι ύπαρξης των ανθρωπιστικών επιστημών και των ανθρωπιστικών σπουδών ευρύτερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και πώς διαφοροποιούνται από την προηγούμενη περίοδο; Επιπλέον, σε ποιόν βαθμό η λεγόμενη «κρίση» αφορά και τους μετασχηματισμούς του ίδιου του πεδίου, για παράδειγμα με τη συνεχή διασύνδεσή του με τις νέες τεχνολογίες ή με την αναγωγή των πορισμάτων της βιολογίας ή άλλων θετικών επιστημών σε ερμηνείες του κοινωνικού φαινομένου; Στόχος της Ημερίδας, που διοργανώνεται από το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Ε.Ι.Ε. και το Κέντρο Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, είναι να διερευνήσει αυτά και άλλα ερωτήματα σε μία προσπάθεια διαμόρφωσης ενός διαλόγου γύρω από τα ζητήματα που ορίζουν την κρίση στις ανθρωπιστικές σπουδές